RVsmile a.k.a. Renske Vrolijk

Categorie: muziek

  • Lachrymae als repertoire

    Het is bijzonder als een goed ensemble – in dit geval het Amstel Quartet – muziek niet alleen in première brengt, maar het opneemt in het repertoire en zodoende regelmatig speelt. Het betreffende werk Lachrymae, een compositie over rouw en berusting verwijst naar traditie door de tijd heen. Vorig jaar leverde deze compositie nog een bijzonder positieve recensie op in de Duitse krant Westfälische Nachrichten.

    Publiek houdt hoorbaar de adem in voor Lachrymae

    Ausgehend von John Dowlands gleichnamiger Komposition hat Vrolijk ein Werk geschaffen, das die spezifische Melancholie des Renaissance-Liedes mit der linearen Stringenz ihres Landsmannes, des Organisten Jan Pieterszoon Sweelinck vermählt und in eine moderne Tonsprache über-setzt. Deren meditativer, aber gleichzeitig auch drängender Charakter wurde von den vier jungen Saxofonisten so intensiv gestaltet, dass die Zuhörer hörbar die Luft anhielten.

    Meer composities van Renske Vrolijk

    Bekijk de werkenlijst met daarop een overzicht van alle composities van Renske Vrolijk.

  • donker

    Violist Leonidas Kavakos staat backstage een beetje te pielen met concertmeester Liviu Prunaru (buiten beeld). Pielen in de trant van: wie kan het snelst een bepaalde toonladder spelen. Een potje armpje drukken voor violisten, zeg maar. Het is Leonidas Kavakos die op enig moment de handdoek in de ring gooit, met de uitroep: “You are insane!”

    Een van de fijne dingen van de Olympus OMD micro four thirds camera’s is de goed geïmplementeerde In Body Image Stabilisation (IBIS). Hiermee wordt een van de zwakkere zwakkere onderdelen van de camera, de ruis die optreedt bij hogere iso-waarden, gecompenseerd. De IBIS biedt de mogelijkheid om met langere sluitertijden te werken. En als mensen net even lang genoeg stil willen staan in de zoeker, levert dat zomaar een bruikbare plaat op.

  • Paukenist Marinus Komst laatste paukenslag

    Paukenist Marinus Komst laatste paukenslag

    Ter gelegenheid van zijn pensionering verscheen op 3 oktober 2017 een interview met paukenist Marinus Komst in De Telegraaf van de hand van Louis Gauthier.

    Marinus speelt op 5 oktober 2017 zijn laatste concert bij het Koninklijk Concertgebouworkest. Het wordt voor iedereen even wennen als hij niet meer bij het orkest op zijn vaste plek zit. Bijzonder is dat deze week Marinus zijn naam wordt bijgeschreven op de ‘Wall of Fame’. Dit is de eregalerij waarop de namen staan van orkestleden van het Concertgebouworkest, die 25 jaar of langer in dienst zijn. Hij wordt de tweede Marinus Komst wiens naam op deze muur komt te staan. Zijn grootvader was vroeger trompettist in het orkest.

    Van onderaf genomen, torent de paukenist Marinus Komst op deze foto als ware hij een generaal hoog boven de pauken en het orkest uit. De foto legt de dynamiek van de bewegende stokken vast. Een lange sluitertijd legt een beetje beweging van Marinus vast, maar tegelijkertijd blijft de achtergrond stabiel in beeld. In de spiegeling van de pauken zien we de trombonisten op de rug.

    Jammer dat de foto credits zijn weggevallen, maar het is bijzonder leuk is dat de Telegraaf deze foto bij het artikel heeft gekozen.

    Zie het originele bericht op Facebook.

  • Bootleg

    Bootleg

    Zondag 19 augustus in het Amsterdamse Concertgebouw. Camerata RCO speelt de Vier Jaargetijden van Vivali onder leiding van Jan Willem de Vriend met Tjeerd Top als solist. De musici van RCO Camerata spelen fantastisch en Tjeerd stijgt op, niet alleen tijdens de uitvoering van de Vier Jaargetijden, maar ook tijdens zijn toegift waarin hij zijn versie van Led Zeppelins Staircase to Heaven neerzet.

    De toegift is vastgelegd door iemand op rij 1 met zijn mobieltje in ‘paalstand’.

    Eerlijk is eerlijk, het is leuk dat we Tjeerds optreden terug kunnen luisteren. Het probleem is echter dat Het Concertgebouw N.V. voor ieder concert nadrukkelijk vraagt om mobieltjes uit te zetten en niet te fotograferen, te filmen of audio opnamen te maken. Daar heeft Het Concertgebouw goede redenen voor:

    1. Omdat dit hoogstwaarschijnlijk het publiek om je heen stoort. De ‘anderen’ in het publiek hebben eveneens (soms) aanzienlijke toegangsprijzen betaald om ongestoord te kunnen genieten van de prachtige muziek;
    2. Omdat ondeskundig gefotografeer of gefilm het concert kan verstoren; daar heeft iedereen last van in de zaal;
    3. De uitvoerenden hebben (hoogstwaarschijnlijk) geen toestemming gegeven, al helemaal niet om dit via social media te verspreiden (ook al lijkt het soms dat musici dit wel waarderen);
    4. Er kunnen op zo’n concert allerlei rechten gelden waarmee je als illegaal filmer/fotograaf inbreuk maakt.

    Uit de algemene bezoekersvoorwaarden van Het Concertgebouw N.V.:

    Artikel 4.4 Het is de Bezoeker verboden om zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de directie van het Theater, foto-, video-, film-, geluids- en andere opnameapparatuur in het Gebouw bij zich te hebben of genoemde apparatuur zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de directie van het Theater te gebruiken. Telefoontoestellen of andere middelen van draadloze communicatie moeten voor het betreden van het Gebouw buiten gebruik gesteld worden. De als zodanig kenbare functionarissen van het Theater zijn bevoegd om afgifte te vorderen van eventueel aangetroffen apparatuur en deze gedurende het verblijf van de Bezoeker in het Gebouw in bewaring te nemen. Bij weigering van medewerking kan de Bezoeker de (verdere) toegang tot het Gebouw worden ontzegd, zonder dat de Bezoeker enige aanspraak kan maken op restitutie van de prijs van het toegangsbewijs.

     

  • In het publiek

    In het publiek

    Natuurlijk is het leuk en fijn om tijdens een openluchtconcert zoals het Prinsengrachtconcert op Very Important People-plaatsen te zitten, opgedirkt en wel. Het leukste en vaak best geïnformeerde publiek heeft echter, zoals muziekjournalist Alex Ross ooit beschreef toen hij uitprobeerde hoeveel klassieke muziekconcerten hij binnen een week kon bezoeken voor 100 dollar, niet altijd het geld en de connecties om op de beste plaatsen te belanden.

    Het leukste en meest geïnteresseerde publiek moet het vaak doen met de goedkoopste kaarten en met staanplaatsen en heeft soms zelfs partituren bij zich.

    As a rule, you come to the Family Circle (of the Metropolitan Opera) not to see or to be seen but to listen. If you arrive in gym clothes or leave your shirt untucked, no one will smirk. The intermission chatter is generally smarter than it is in the socialite sectors. A few avid fans carry vocal scores.

    – Alex Ross

     

    Niet dat de kaarten duur zijn om het Prinsengrachtconcert bij te wonen, overigens. De beste plaatsen voor gewone mensen worden bij het Prinsengrachtconcert betaald met tijd. Wie het eerst komt wie het eerst maalt. Wie laat komt eindigt tien rijen dik achter een boom of ergens midden in het gedrang. Het is echter best gezellig om zo knus tegen elkaar aan geperst te staan, zeker als het concert wordt gezegend met regen; iedereen schuilt gezellig bij elkaar onder meegebrachte paraplu’s.